Yaylanın ayvanında süt makinesinin tabaklarını çıkarmış yıkıyordum.Küçük olduğum için sadece tabakları yıkamama izin verirlerdi..Şimdi sayısını bile unuttuğum o tabakları özenle küpünden çıkarır,makinenin kazanına sırayla doldururdum.Tabakların deliklerinden su geçirir usta bir kaptan gibi onları engin denizlerde yüzdürürdüm.İyi yıkadığımı ispatlamak içinde epeyce uğraşırdım.Tabaklarım umman denizinde yüzerken gözüm birden yaylanın Cin Dağı tarafındaki yola takıldı,üç beş atlı yaylaya doğru yaklaşıyordu.İnanılmaz derecede heyecanlandım.Onları atlarının üstündeki süslü ,parıldayan kemerlerden tanımıştım ,bunlar yaylamıza bir şeyler satmak için gelen Ardahanlılardı.Hemen gemilerimi denizden topladım ve hepsini aceleyle durulayıp ,kurumaları için sofranın üstüne dizdim.Tahmininde yanılmamıştım, atlı amcalar yaylanın ortasında ki çeşmenin başına geldiler.Atlarına su içirdiler, kendileri de ellerlini yıkayıp kana kana su içtiler. Amcalar yaylanın ortasında ki korda gidip atlarının üstündeki yükleri indirdiler.Atları alıp pototluğa götürdüler. Getirdikleri eşyaları ortaya açtılar, heyecandan bayılmak üzereydim. Acaba benim istediğim şeyleri de getirmiş miydiler. Önce gökkuşağını andıran rengarenk boncuklar açıldı, ardından köstekli cep saatleri, tokalar ve derken yanı yırtık heybeden nihayet benim sakız kutularımda çıktı. Ben son derece mutluydum, bir yandan da kutuların üstünü okumaya çalışıyordum. (Bayram, Baycan ve de Tipitip )
Biranda ortalık kalabalıklaşmaya başladı,arkadaşlarım da yanıma geldiler,satış başlamıştı.Getirdiklerini parayla satmıyor odun karşılığında veriyorlardı.BİR KUCAK ODUNA BİR SAKIZ VERİYORLARDI.Arkadaşlarım evlerine koşup kucaklarına odun doldurup geri geldiler.Amcalar çoğunun odununu az bulup mırın kırın edip ,söylene söylene sakızlarını da verdiler.Yapılan alış verişi İzlemekten büyük zevk alıyor ,herkesin davranışlarını gözlemliyordum.Bir yandan da Ardahanlılara içten içe üzülüyordum.Nasıl memleketi bu Ardahan , ağaçı olmayan.Ağaçsız memleket olur muydu hiç.Ardahan’ı hayal etmeye çalışıyor ama beceremiyordum bir türlü. Hayal kurduğum her yerde ağaçlar gözümün önüne geliyordu şekil şekil. Memleket dedin mi ağacın her türlüsü olmalıydı .Onların tembel olduğuna karar verdim ,baştan ekselerdi olurdu ,büyürdü diye .İçten içe de iyi ki orası benim memleketim değil dedim.Ağaçsız memleket ,memleket olmazdı benim için.Sonra hayal dünyamdan vazgeçip sakızlara daldım.Artık sıra bendeydi,kutularda ki sakızlar bitmeden evin yolunu tuttum.Annem hamur yoğuruyordu,eli hamurun içindeydi,bu benim işime gelmişti.Anneme Ardahanlıların geldiğini anlattım ,odun istedim.Sütlükten al götür dedi.Kucağıma odunları yüklerken pis bir huçi gelip koluma battı,canım müthiş yandı ama anneme belli etmedim.Normal zamanda o huçi koluma batmış olsa bütün yaylayı ayağa kaldırırdım ama şuan huçiyle uğraşmanın sırası değildi.Sütlükten çıktım ,annem odunları görünce söylenmeye başladı ama ben milletin içinde az odun getirmişsin lafını duymamak için bütün kolumu odunla doldurmuştum.Kucağımdaki odunla önümü görmeden yavaş yavaş merdivenleri indim ve korda gittim.Amcalardan biri odunları görünce sevindi,aferin der gibi başımı okşadı,kimin hoşuna gitmezdi ki nerdeyse 3 kucak olurdu getirdiğim odunlar.Kutuları bana doğru uzattı.Arkadaşlarım Bayram sakızından almışlardı,ben muhalefet olmaya demek ki o zamanlar da karar vermişim ,inatla Baycan sakızı aldım.Koşa koşa arkadaşlarımın oturduğu büyük taşa gittim.Sakızımı büyük bir özenle açıp ağzıma attım,bir yandan da falımı okumaya başladım.Sakızımı birkaç kez çiğnemeye çalıştım ama un gibi dağılmış bir türlü biraraya gelmiyordu.Arkadaşlarım inatla sakızlarını balon gibi şişiriyorlardı.benimkisinin toparlanması mümkün gibi gözükmüyordu.O an yarım saat önce koluma batan huçinin acısını da hissetmeye başlamıştım .O bir taraftan ,olmayan sakızım bir taraftan canımı acayip yakıyordu.Bir anda heyecanımdan ve neşemden eser kalmamıştı.Ağzımda dayanılmaz bir acı,iğrenç bir tat vardı.Ağzımdakilerin hepsini tükürdüm,bütün dünyam karamıştı, en çok odunu ben götürmüş en çürük sakızı da ben almıştım.Bu böyle olmamalıydı; hemen amcaların yanına koştum.Amcanın birine birazda öfkeli bir sesle neden bana çürük sakız verdiniz, oysa en çok odunu ben getirmiştim dedim. Yedi yaşımda ilk hak arama savaşına başlamıştım. Uzun, sararmış bıyıkları olan amca yüzüme baktı ve başımı okşadı. Beni hatırlamıştı, bana Bayram sakızının olduğu kutuyu uzattı ve birde şekerli Tipitip verdi. Bu çok hoşuma gitmişti, kendimle gurur duymuştum, hakkımı aramış üstelikte fazladan da şekerli bir sakızım olmuştu. Sakızımı açtım, ağzıma attım. Sakızım yağ gibi eridi, yumuşadı ve kocaman balon oldu.
Tipitipimi aldım cebime koydum , ertesi gün yeyenim yaylaya gelecekti ona kaldırmıştım.Sakızımı kimsenin bulamayacağı bir yerde saklamalıydım.Sessizce sütlüğe gittim,işkafın altına kotedayı koyup üstüne çıktım.Sakızımı işkafın en üst rafına ,boş su bardağının içine koydum.Sakızım güvencedeydi a,onu kimsecikler bulamazdı artık .
Ertesi gün sabırsızlıkla yeyenimin köyden gelesini bekledim,akşamüzeri yaylaya geldiler.Yeyenimi alıp sütlüğe götürdüm,işkafın altına kotetayı koydum ve bardağa uzandım.O an şok geçirdim, Tipitipimin kağıdı boş sandığım bardağıniçinde yüzüyordu.Bardak yarıya kadar su doluydu.Tipitipimden eser kalmamış,sabaha kadar suyun içinde erimişti. Kim bunun içine su koymuş diye ağlamaya başladım.Yıkılmş ,alt üst olmuştum.Annemler kötü bir şey olduğunu düşünüp yanıma geldiler,olayı anlayınca da bana pis pis güldüler.Ne kadar anlayışsızlar dedim içimdem hepsine.Yedi yaşımda hakkımı aramış ama bir sakızı koruyamamıştım. O an dört yaşında ki yeyenime mahçup olup,ezilip büzülmüştüm..Tek çarem kendi Bayram sakızımı onunla paylaşmaktı.Sakızımı cebimden çıkardım,ağzıma attım ,yumuşayınca ikiye bölüp yarısını yeyenimin ağzına koydum.
Bugün yanımda sakız çiğnenilmesine ve sakız sesine dayanamıyorum. Her ne hikmetse gemide,ucakta,otobüste ,trende yanıma kim oturursa otursun hemen sakız çiğnemeye başlıyor.Çocukluğumun kocaman rengarenk balonu artık beni rahatsız edercesine karşıma her yerde çıkıyor.Sesine sinirlensem de sesiyle çocukluğuma inip çıkıyorum sürekli.
Nurşen KUMAŞ
