Ne şanslıyız ki güzel ülkemizin en nadide yerlerinde doğmuşuz hepimiz. Karadenizli olmak bir ayrıcalıkken, Artvin'li olmanın gururu ve onurunu yaşarız. Gözlerimizin ufuklara dalmadığı gün yoktur, hangimiz iç çekmeyiz eskileri hatırlayıp. Hepimiz yöremizin ağız tadını, ezgilerini yaşatırız günlük hayatımızda. Mutfağımızın bir köşesinde mutlaka vardır köy peynirimiz. Kim hayır derki mis gibi bir peynir eritmesine. Soğuk kış gecelerinde formada pişmiş patatesi kim istemez.

Bir çoğumuz köyde, yaylada az koşmamışızdır çayırlarda. Cengelekte yumurta karşılığı dana otlatırken sisli havalarda az şaşırmamışımdır yolumu. Elimde köyden getirdiğim kalın fındık değneği, ayağımda kara lastik. Sahi içimizde giymeyen var mıdır kara lastiklerden. Top yada bilyalı peşinde koştururken az mı yırtmadık kara lastiklerimizi, az mı azar işitmedik bu yüzden.

Derken yıllar geçti. Hepimiz büyük şehirlerde keşmekeş içinde hayat mücadelesine atıldık. Çıkarıp bıraktık kara lastiklerimizi. Ama sanki sadece kara lastiklerimizi çıkartmadık, ruhumuzu da bıraktık geldik gerilerde. Birbirimize sevgimizi saygımızı da bıraktık geldik gurbet ellere. Artık topuklu ayakkabı giymeye başladık. Galiba sadece ayakkabılarımızın topuklarını ve burunlarını uzatmakla kalmadık. Kendi burunlarımızı da uzatır olduk. Tanımaz olduk birbirimizi. Ayaklarımızın altında kara lastiklerimizle gezindiğimiz çimenler yok artık. Topuklarımızla insanlığımızın üzerinde gezer olduk. Çıkardık kara lastiklerimizi...

Ve köylerimizde de kara lastik giymez olduk. Bir ur gibi yapıştırdık bedenimize topuklu ve uzun burunlu ayakkabılarımızı. Bedenimizle beraber onları da götürdük memleketimize, köyümüze. Yaşayan ninelerimizi, dedelerimizi her bir kaybedişimizle bir çift kara lastiği de kaybeder olduk.

Ne güzel değil mi artık ayakkabılarımız tek renk değil, rengarenk oldu belki ama ruhumuzu kararttık. Hatırlayalım çocukluğumuzu, eskiden sadece lastiklerimizdi kara olan değil mi ?

Nice aydınlık yarınlarda yaşamak dileklerimle...

Ahmet SÜTÇÜ

07.11.2008 / Gebze