Ne kadar ilginç değil mi? Hayatımıza başlarken bile zamanla başlıyoruz. Hani derler ya "zamn her şeyin ilacı" belkide doğru, bu ağıza takılan anlamsız söz.

Hayatımıza zamanla karar veriyoruz, geleceğimize karar verdiğimiz gibi. Yemek yeme saatlerimiz bile belli. Güneş batarken akşam, doğarken sabah. Farkına varmadan, hissetmeden, beklemeden akar hayatımızdan. Zamanımız da birde duygular, şehrin gürültülü evleri, trafiğin o bitmeyen kornaları. Bunların hepsi zamana süs verir, bir kız çocuğunun taktığı süslü toka gibi. Aşkınızla başlarsınız zamana, onu siz içinizde yaşatırsınız, kimseye sormadan. Zaman büyütür aşkınızı, siz farkına bile varmazsınız.

Hayat bir labiret gibi. Zaman yaratıyor içindeki acıyı, hüznü. Kaldırımda bir kadın can veriyor, zaman temizliyor mor yüzünü. Trafikte hiç olmadığı kadar kaza oluyor, zaman unuturuyor içindeki öfkeyi.

Zaman labiret gibi. Biz sadece labiretin yanından akıp gidiyoruz, hızlı akan bi nehir gibi. Önemli olan zamanın nasıl aktığı değil, zamanı nasıl kullandığındır. Hayat zamanla akıp gidiyor. Bize de seyretmek düşüyor..