İnsan!
Önce İnsan diye düşünmüştü adam
Halk dedi
Vatan dedi
Sevgi,özgürlük dedi
Dedi ve yumdu gözlerini sonsuzluğa

Oysa ayşe teyzesiyle,Orhan ağbisiyle
el ele Kol kola verecekti daha
soracaktı bütün bunların hesabını
daha 20sindeyken direnişçiydi adam
akacak kanların farkındaydı elbet
ama düşmeye mecali yoktu
çığlıklar uğulduyordu kulaklarında
barış çığlıkları,eşitlik çığlıklarıydı uğuldayan
kavgası için savaşacak
savaşı için can verecekti elbet

aslında farkındaydı adam her şeyin
teslim ol dediler adama
hayır dedi
teslim ol yoksa vururuz dediler
adam yine hayır diye inledi
teslim etmedi ne bedenini nede yüreğini

o bir direnişçiydi
işçiyle atan yüreğini,
emekle kalkıp inen göğsünü,
anti emperyalizme başkaldırmış ellerini veremezdi
aldılar, zorla kopardılar
adam,
çocuklar ağlamasın dedi,
tüm çocukları yaktılar
yaşasın insan hakları dedi,
insan haklarını yok ettiler
Kahrolsun faşizm dedi
Faşistlik aldı başını gitti
Hiç yılmayan adam koştu bir süre
Yurdum dedi,
Halkım diye bağırdı
Halkım!
Nerdesiniz?
Ölüyordu adam
Bir çığlık koyverdi kapatırken gözlerini
Uyan artık ey halkım,
Uyan çok geç olmadan,
uyan!