kendini severdin gölünce yaşardın
düşmanlığı bilmezdin hep dostluğa koşardın
insanların yüreklerine ulaşmayı başardın
bazen insanlarda çaresiz kalıyor içimiz yanıyor

dursun dostların ağlıyor anan ağıtları yüğrek dağlıyor
ömrünün baharında emine karalar bağlıyor
pınar'ın gözleri gülmüyor baban beli bükülmüş doğrulmuyor
olmuyor dostum bu evde sensiz mutluluk olmuyor

var mı toprağın koynuna giderken malı mülkü yanına alan
sevginden içerdi her kapını çalan
kim demiş ki her şey yalan yalan olur mu yaşanılan
onca güzel anı var dursundan bize kalan

almanyaya verdin ömrün en güzel çağını
gözlerinden özlemlerin yağdı gezerken karaköyün dağını
"son kez yiyeyim" dedin "kaymağını peynirini yağını"
boğuyor acın bizi yırtamıyoruz çevremizi saran hüzün ağını

ölümüne yürürken bile güldürüyordun insanları
dostum kim anlatacak bize erotik fıkraları
köyümüz sana emanet tütmese de bir çok evin bacaları
dursun yattığın yerden doyasıya seyret yaylaları

almanyaya başka umutlarla geldin almanları da sevdin
sen güzel insandın gün oldu düşküne omuz verdin
hoyratça gezmezdi arzuların başkalarının sevinçlerinde
gururluyuz bizler utanacak izler bırakmadın geride
 

Dursun Tokdemir 1970 li yılların sonların Şavşat lisesinde okumuş ve ailesinin yanına Almanyaya gelip Almanyada bir fabrıkada çalışırken yakalandığı amansız hastalığa üç, dört sene dayanmış ve 1999 Ekiminin sonlarında aramızdan ayrılarak doğum yeri olan Şavşatın Kocabey köyünde toprağın koynuna giren bir arkadaşımız için yazdığım bu şiiri şavşatlılar sitesine gödermeyi doğru buldum.