Merhaba abilerim... Aslında her gün sabah intranetten yoklamayı verdikten sonra internet bilgisayarını açıp köyümün sayfasını yokluyorum bir şeyler varmı diye... Fidanlığın havuzunu gösterdim arkadaşlara. Bizim yayladaki göller böyle yemyeşil diye. Suluboya resimlere gıpta ettim. Yapanın gönderenin ellerine sağlık. Ben hala kağıt kesiyorum. Kesemiyorum!... 800 tane 70x100 kağıt aldım. Koyacak yer bulamıyorum. Hala Ankara’da kestiğim kağıtlarımı gösteriyorum insanlara. Şimdi matematiği geçmeye uğraşıyorum. Üniversite A.Ö.L.ne benzemiyor.

Bu yaz illada Sudüzündeki kürüne gideceğim diye mazmangilden çıkıp Kıranslardan Nakordan geçip sudüzüne geldik. Naurmadan Korangaldan Ocamurtanın suyuna indik. Sıcaktan ve yorgunluktan mosmor oldum ama değdi. Abartmıyorum biçilecek ot vardı. Çobanlık yaptığım dönemi hatırladım içim gitti.

Son yazdığımda sitem ettiğimi hatırlıyorum. İstanbul’da köylüm diye sadece Ekrem dedeyi ziyaret etmeye çalıştığımı farkettim. Falancayla görüşüyormusun diye sorduklarınada hayır demekten çok mahçup oluyorum. Ama kim nerde oturuyor bilmiyorumki... Şimdi Hava Harp Okulundayım. Tabiri caizse Darı ambarında Matbaada çalışıyorum. Bir zamanlar kağıt diye yazılmiş defter sayfalarını kesiyordum. Ne kadar şükretsem azdır.

Bütün köylülerime selam...
Sevicer..

Yazılanları okumak kolay; yazmak bir o kadar zor... Hele içiniz biraz burkulmuşsa. Korkut bey artık hiç aramıyorsun çünkü Hava Harp Okulunda hiç işin olmuyor değil mi? Geçen hafta İbrahim’i gördüm. Allah’ın izniyle kefeni yırtmiş. Çok sevindim.

Babaannem ”Bizim Köyün İnsanı Kıravata Hürmet Eder” derdi. Ne yazık ki haklı olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum. İşe başladıktan sonra hayatıma giren insanlara, özellikle Nurcan ablaya çok şey borçluyum. Onların desteğiğle bende varım demeye başladım. Bir Polonyalı’dan gördüğüm sadakati yıllarca arkadaşım bildiğim insanlardan görememişim yanılmışım... Aramayı biraz azaltınca telefondaki sesleri soğudu soğudu ve dondu. Artık içimden aramak gelmiyor.

İçinizi kararttığım için özür dilerim. Sonra telafi ederim. Hoşçakalın.

Sevicer

Hayrabolu'dan Hüsna Demirci...

Sonunda kahverengi yeşile döndü bende yavaş yavaş alışıyorum. Fakat asıl olmak istediğim yere geleceğim günü sayıklamaya başladım. Koca kış biti 1 ay bitmiyor... Ben biran önce dedikçe hasret bahaneleri çoğalıp durdu. Ne yapacağımı şaşırdım. Burası her şeyi olup orman ve buz gibi korkmadan içilecek suyumuzdan mahrum biyer aslında. Burada da iyi insanlar var. Ben biraz kör bakmış, seçmeden almışım kalbime herkesi. Böylesi iyi oldu. Bir daha aynı hatayı umarım yapmam.

Ha birde yiğitlere kamçı vurmak(borç vermek). TÖVBE VİCDANINIZI İYİ SAKLAYIN KEŞFEDEN HERKES SÖMÜREBİLİR. Bakalım daha neler öğreneceğim.

Susuzköy Afet Evleri Şavşat
Hüsna DEMİRCİ

Merhaba...

Şavşat sitemize uğrayan herkese tekirdağ hayraboluya uğrayan yok boğazdan öte tercih lotoyla kazanılmış sınav dahası ek yerleştirmeyim herkes tuhaf karşılıyor budurumu aslında veteriner yada seracı olmalıydım sekretelik sıfır makyaj la bu kılıkla yapılmıyormuş ama herşeyde anormali yaşamaya o kadar alıştım ki normal olanlar tuhaf geliyor ara sıra çette uğruyor şavşattan haberler alıyorum ama yetmiyor ara tatilde oraya gidememek .....

sanırım toprağımdan sökülmek bana pek yaramadı ama burayada alışıyorum ne yaşarsam kar ders almak gibisi yok burda kültür fena karışık üstelik tek ağaç yok çırıl çıplak arazzi fukaralar karga kuş korkusun dan çalı bile buyütememiş ağaç dedikleri bizim geven kadar bir avuç orman için neler vermezdim hele sitemiz olmasa ...

alah razı olsun hepinizden ben hüsna susuzköy gürnatelden

HÜSNADEMİRCİ@HOTMAİL.COM UĞRAYAN OLURSA ÇOK SEVİNİRİM

belki hafifler sayenizde sıla hasretim ama bir gün mutlaka dönerim. bu kadar özleyeceğimi hiç düşünmemiştim.