1980’den sonra ilk olarak 1984 yılında gelmiştik köyümüze. Ailemizin köyde kalanları ile köye gelenlerimiz hepimiz çok sevinçliyiz. Akşam yemeğini yedikten sonra ailemizin geleneklerinden olan "masabaşı sohbetimize" devam ediyoruz. Bir ara söz büyükbabamın ameliyatına geldi. Ameliyat bir kış önce olmuş ama biz yüzyüze yeni paylaştığımz için daha yeni olmuş gibi anlatılıyor. Aynı zamanda bizim yöremizde "ameliyat olmak" çok farklı birşey olduğu için abartıyla da anlatılmaktadır. Neyse; Hastamız için ameliyata girmeden kan hazırlamak gerektiği söylenmiş: Babam ve yakınlarımız Belediyeye başvuruda bulunurlar. "Anons Yapılmasını İsterler" Belediyeden tekrar tekrar anonslar yapıldı, kişiler gelip gitti. Kimileri kan grubunu bilmediği için geri döndü, kimilerinden alındı. Askerler de geldi kan vermek için, derken biz, annemizin sulugözlülüğü karşısında ağlar durumu gelmişiz. Ağlar durumumuzu gören ninem (hep anonslardan bahsettiğimiz ve anonslar sonrasında sulugözlülük yaptığımız için olacak):- OLA EY, BU ANOS ÇOHMİ ACİŞTURİYER, dedi. Ağlamaya başlayan herkes başladık gülmeye ... Ninem şaşırdı bunlara ne oldu böyle, diye. Epey süre sonra açıklayabildik. (Aytekin YILMAZ-Ankliya)