Değerli Köylülerim, Ben dedemi, Bilal Dedem de beni çok severdi. Buna ispat olarak, Liseyi bitiripte dersaneye devam etmek için ilk İstanbul’a gidişimde Düz yolun sonunundaki Serçimeler’de vedalaşırken sesli olarak öyle bir ağlamıştı ki, o anı hatırlayınca her zaman ve şu anda da gözlerim doldu, verebilirim.O kadar anılarımız varki hangisini analatsam diye düşünürken aklıma çuval anısı geldi.Sizlerle onu paylaşmak istedim. Bizim Caporoshanadaki değirmenin yolu Çok eniştir. Yani rampadır. Bu nedenle arabayla gitsek fazla sürer(kaçar), öküzlerin önünde gitmek mesele... Bilal Dedemin gözleri görmüyor, ben 8-10 yaşlarımdayım,öküzlerin önünde gitmeye pek aklım sarmıyor. Bu nedenle hızega bir torba ve bir çuval da buğday yükleyerek değirmene doğru yola çıktık.Dedem öküzlerin önünde, ben hızega enişlerde binerek yola devam ediyoruz. Değirmene varmadan Atif Amcaların tarlanın hemen başındaki derede ipler gevşemiş olacakki torba düştü, çuvalda düşmek üzere. Ben çuvalı hızegin üstüne çekmekle meşgulum, dedeme diyemiyorumki dede torba düştü, durdur öküzleri.Atif Amcaların tarlanın sonuna gelmiştik ki daha çuvalı zaptedemedim, çuvalda düştü. Ben dedeme: Dede oho de, "çuval da düştü" dedim. Dedem: Ola torba ne zaman düştü dedi.Dede torba gerideki derede düştü dedim. Gel elimden tut ta beni götür, torbayı getirelim dedi.Dedemin elinde bir çubuk var, bana sıratacak dedim ama yapacak ta bir şey yoktu, çünkü torbanın gelmesi gerekiyordu.Gittim elimi eline vermemle çubuğu peşpeşe sıratması bir oldu.Elleri yeşillensin demedim. Gittik torbayı getirdik,çuvalla beraber tekrar yükledik. Ho dedik, hızegin sürütmasındaki kollara bağlanan sinel kopmuş.Tam o sırada bizim gelişimizi değirmenden görüp, niçin gitmediğimizi düşünerek yola düşen(Allah selametlik versin, şu an, İnegöl’de ikamet eden Fahri Yıldırım) abi, yanımıza geldi. Sineli bağladı, bende susmadan ağlayarak bir halışi değirmene vardık. Ne zor olduğunu anlamak için tabiiki o anı yaşamak lazım.Herkese selam ve sevgiler.