Merhaba sevgilli hemşerilerim. 1988 li yıllarda. şavşatta şöförlük yapıyordum. Birgün servisten geldim. Baktımki evde hiç kise yok. Canım sıkıldı, dedımki fezayır emigila gedemda oturem. Gettımki ordada yanlız Ruziye ablay var. Beni görünce sevindi ama bir taraftanda başladı sitem etmaya. Ola oğul kaç gundur kapımız açılmıyor ela canım sıkılıyorki dedi. Benda dedimki san heç merak etma ben o işi halledarım deyıp hemen çıktım. Mahalledaki herkesi tek tek gezip dedimki ruziye ablay çok hasta siz burda na duriyersız. Hepsi apar topar orya gettilar. Benda gedip ayakkabıları toplayıp sakladım. Yollarda çamur olduğu için hepsi rehın kaldı. Kimisi kızıyor. kimisi gülüyor. Ama önemlisi ruziye ablay mutlu oluyor. Her yıl gittiğimde anlatır güleriz. Herkese saygılar sevgiler.