Aslında bu kötü bir anı ne zaman aklıma gelse tüylerim diken diken oluyor çocukluğumunda verdiyi korkuyla yaşamaya çalışıyorumo günden bu güne korkularımı yenmiş deyilim aslında.sene 1988-1989 mevsim güz biçim bitmiş otlar çekilmiş bir gece yarısı herkes uykudayken kıyamaet koparcasına bir sesle uykudan uyandım annemin camdan bak kızım neler oluyor demesi üzerine baktığımda her yer kızıl renkte alev alev etrafa bir ışk yayılmış.hemen kalktık o telaştan bir ayağım ayakkabı diyeri boş bir şekilde koşmaya başladık. annem bizi güvenli yere taşımayı babamsa evi söndürmeye çalışıyordu. daha sonra annem güvenli diye aşağı mahallede sultan bibilerin evine bıraktı ve gitti. rüzgarın etkisiyle ateş bizim olduğumuz evin çatısını sarmış o sırada eve gelen biri ynmak üzere olduğumuzu hemen çıkmamız gerektiyini anlatırken kardeşlerim dilek 5 yaşında belgin 1 yaşında yanımdalar kardeşlerimle birlikte bizi dışarda bir yatağa bağladılar. yangın sabaha karşı başlamıştı hava aydınlanınca kandimizi dere kenarında bulduk kardeşlerim açlıktan ağlamaya başlamıştı ben çaresizdim. annemler o telaştan bizi unutmuşlar sabah olunca akıllarına gelmişiz çılgınlar gibi bağıra bağıra bizi aramışlar yandığımızı sanmışlar daha sonra bizi buldular bizim mahallede sadece babamın amcasının evini kurtarmışlar oraya gittik. aslında bundan sonra çektiklerimiz içler acısı bir anıda burdan çıkar kışı çadırda geçirdik. okul için yatılıya gönderdiler ben orda hastalanınca okuldan ayrılıp tekrar köye döndüm.aslındayangın olana kadar iyi zengin hayat yaşamasamda yangından sonra hayatımız yok oldu ve şu zamana kadar şansızlıklar yakamızı bırakmadı.bunu anıdan sayarmısınız bilmiyorum başınızı ağırtığım için özür dilerim hoşçakalın