Bizim yörenin insaninin insanlik - yardim-acima duygusu paha bicilmez bir durumda idi hala da öyle...

Sene 1970 Rize Pazar’da ögretmenlik yapiyorum. Meslegimin 2. senesi. Üç aylik bir oğlumuz var Gökhan adında. Ben ve eşim daha çocuk denecek yaştayız. Yani deneyimsiziz. Biricik yavrumuz Gökhan hastalandı. Büyük bir ihtimal boğmaca olmuştu. Yavrumuz uçtu gitti elimizden. Bizde deneyim diye bir şey yok dedimya. Karne tatili tam kış ortası. Yavrumuzun cenazesini köye götürmek için bir jeep tutup Pazar’lı bir komşumuzun refakatinde Şavsat yoluna koyulduk.

Yollar kar. Artvin Şavsat arasında 1. vitesle gidiliyor. Akşam karanlığı basmıştı Savsat’a vardığımızda. O geceyi sağolsunlar baba dostumuz... Şavsat’ta hala yaşayan Muzaffer Çelik amcalarda geçirdik. Ertesi sabah PTT den Pınarlı köyü PTT si aracılığıyla köye haber gönderildi cenaze var diye. Sabah gene Jeep le Merya istikametine hareket ettik ama kara meşe- meryanın ormanlik yolu bize geçit vermedi. Jeep’i oradan geriye cevirdik. Pazarlı komşum ben ve Eşimle yavrumuz Gökhan’ı kollarımızda taşıyarak yürüdük, yürüdük, yürüdük.

Meryanın aşağı köprüsüne geldiğimizde köy tarafından tek olarak sıraya dizilmiş 100 lerce insanın geldiğini gödük. Bu gelenler bizim insanımızdı. Acımızı paylaşmaya geliyorlardı. O anı hiç unutamıyorum. O bağlılık bizim insanımızda hala mevcut. 40 sene sonra geçtiğimiz ekim ayında kayın biraderimin eşinin trafik kazası sonucu hayatını kaybetmesi nedeniyle Pınarlı ya geldiğimde yaşadım. Cenazede 600 kişi vardı. Bizim insanımızın bu konuda değeri biçilmez. İnsallah böylede kalacaklar. Onların nesilleride öyle olacaklar. O güzel insanlarıma sevgi ve saygılar, onlar herşeye layıktır.

Temel Capkun