Uzaktan bakıldığında renkli varoşlarını görürsünüz İstanbul’un...Renkli renkli ısıkları adeta bir ahenkle bütünleşmiştir. Ortaköy, Eminönü, Rumeli geçer boğazın sükunetle akan sularından. İçine girdiginiz zaman gösterir size, açar kalbini size sormadan. Anlatır ne varsa, gösterir acı yüzünü ağlayan bir çocuk gibi..

Her gün bin bir insan karşısına oturur boğazın. Biri gelir dertlerini anlatır. Yanından bir simitçi geçer. Eli cebine varır bir simit alır. Başlar anlatmaya acılarını renkli ışıklara...

Sadece boğaza derdini anlatan yanında yürüyen insanlar değildir. Uzakta bir şahir kalbini kağıdına döker, kalbini kemiren acıyı “İstanbul’u dinliyorum, Gözlerim kapalı”

Boğaz yalnız değildir dinlerken, sesiyle uyum sağlar vapur boğaza. Kuşların sesleri vapuru takip eder.

İstanbul aslında acıyı anlatır, üzüntüyü anlatır. Çayı içini ısıtır, simit karnını doyurur, derdini dinleyen yine güzel İstanbul’dur