Şavşat ve Kültür-Sanat Öyküler
İstanbul Dinliyor...
Yine yalnız kaldım be İstanbul. İnsanların katlıyamına uğradığından beri beni dinlemez oldun. Bunun nedeni nedir bilmiyorum? Seni insanlar mi değiştirdi yoksa? Kimin varkı bu dünyada senden başka derdimi dinleyen ve derdime derman olmayan İstanbul. Hep ben anlattım sana, sen bana hiç anlatmadın ve ben seni hiç dinlemedim. Sen nasıl konuşabilirsin ki, insanların gürültüsünden bırakta ben anlatayım sana , boğazın sukunetle akan sularında. Yine sana geldim. Neden geldiğimi anlamışsın, yine yalnız kaldım. Neden senin kadar aldırmaz, duygusuz , kalpsiz olamıyorum? Neden sürekli üzülüyorum. Duyuyorsun beni, dİnlediğinin farkındayım.
Varoşların pek bi parlak bu gece. Sen mutlusun belli görebiliyorum sokaklarındakı aşkı.
Aldırmıyorum, senin gülen sokaklarına. Biliyorum çünkü sende benim kadar yalnızsın. Bogazından geçen vapur bile martılarla olan derdini anlatıyor sanki. Boğazın karşısında simit yiyen adam seni izliyor. Görebiliyorum sende yalnızsın. Biliyor musun Orhan Veli bile seni yazmış dizelerine. Seni konuşuyor,seni okuyor herkes. Kim demiş istanbul konuşmaz diye. Baksana şaire “İSTANBUL’U DİNLİYORUM, GÖZLERİM KAPALI”
Bu İçerik 333 Kez Görüntülendi