Zaman sise durmuştu
        kar örterdi kırları
                zaman
                        kış ve çalışmaktı
                                ya savaş
        zamansızdı
                ne zaman başlar
                        ne zaman biter
                                belli olmazdı
        siste kaybolmak
                saharada donmak gibi.

Aysız bir gecenin ağırlığını
        daha silkinmemişti vadimiz
                saharadan sarktı
                        gri bir gökyüzü altında
        kamandar konvoyu

Atıcı Bilal kesmişti yolu
        yankısı dere yataklarına
                ve dağ eteklerine vuran dokuzlu
        bir el
                bir göz
                        bir beyin
        ölülerden bir duvar örmüştü.

Geri dönmüştü
        kamandar konvoyu
                kendi ölülerinin yüksek duvarından
        ve Bilal bozdu pususunu
                gözlerinde gri gökyüzü gülüyordu.

O bahar
        karın çözülmesini bekledi
                derelerde köprüleri yıktı
                        kan selleri oldu

O yaz
        kan köpüklü
                tek ağaç köprülerden geçildi

Zaman sise durmuştu
        savaş zamansızdı
                bittiği bile anlaşılmamıştı
                        ama nüfus kaydında açılan çukur
                                tok sesleriyle başsız gövdeler
        ve gövdesiz başlarla dolmuştu

Bilal
        Sormuştu
                Niye pusuya durmuştu
                        Toprak yine kana doymuştu

Şimdi gözlerinde...güneş,
        aysız bir gecede ağlıyordu.