Şavşat ve Kültür-Sanat Şiirler

Benim Çocuklarım

Nizamettin İlhan


Paramparça bir doğa dağlar dağlara küsmüş.
vadilerde çavlanlar insan sesini kısmış.
İnadına kayalık yarlardan canlar düşmüş.
Çareler düşlüyordu ufuklara bakarak.

Haşin doğa almıştı insanları kıskaca.
Dağlardan inen seller bozbulanık koskoca.
Kayaları sürükler evler yıkar barbarca.
Umudu kokluyordu ufuklara bakarak.

Doğuştan şanssız idi buradaki bebekler.
Belliydi büyüyünce isyanlar edecekler.
El ayak yara para her tarafı böcekler,
Sarsada paklıyordu ufuklara bakarak.

Her çocuğun umudu hayalleri varsada,
Birileri yoluna engeller çıkarsada,
Ufukları çok geniş çerçeveler darsada,
Sırrını saklıyordu ufuklara bakarak.

Umutlar eriyordu kara kar yağacaktı.
Bekllenen gün hayalmi ne zaman doğacaktı?
Bebeklerin özlemin cehalet boğacaktı.
Çareler bekliyordu ufuklara bakarak.

Nazik bir el uzandı kollarından tuttuda.
Çekip aldı girdaptan biraz cevher kattıda.
Maden dağlar eridi mazgallarda yattıda.
Haksızı haklıyordu ufukları açarak.

Bu İçerik 214 Kez Görüntülendi

Kültür Şiirler Üye Listesi