Eğri Büğrü
                    SEFİLÎ’ye nazire*

Düşeni kaldırır yerden sanırsın
Görürsün uzanan el eğri büğrü
Konuşur tatlıca bir de bakarsın
Ağızda dolaşan dil eğri büğrü

Onca kıştan sonra baharı görür
Mayısta ağaca sular ki yürür
Bin çiçek her yeri donatır bürür
Meyveyi taşıyan dal eğri büğrü

Unutma her düzün vardır yokuşu
Yokuşu çıkanlar bulur inişi
Dostunun da bil ki olur yanlışı
Sarılır  boynuna kol eğri büğrü

Doğa verir sana ekmeği aşı
Boş değil dünyanın toprağı taşı
İç içedir yaşamın baharı kışı
Gonca verir diken gül eğri büğrü

İyiyi kötüyü bilmeli kişi
Ayırmalı elbet kuruyu yaşı
Yorarlar ayaklar düşünen başı
 Kalmamış saçlar da kıl eğri büğrü

İnsanca yaşansa dostluk yiter mi
Doymayana umman olsa yeter mi
Çalış didin uğraş geçim biter mi
Çeker tüm yükünü bel eğri büğrü

Gelmiş bir araya canların özü
Söylemiş çağırmış anmışlar bizi
Mecliste koymuşlar düzene sazı
Çalınır göğsümde tel eğri büğrü

Gurbetten sılaya aralar kalır
Aklar  gider burada karalar kalır
Herbir dosttan derin yaralar kalır
Taşırsın sırtında çul eğri büğrü

Gidemedim yıllar oldu yurduma
Derdi meşekketi taktım ardıma
Yüklenmişim onca yükü sırtıma
Gidiyor Artvin’e yol eğri büğrü

Tutsam uzaklardan dostu çağırsam
Çıksam dağlara da “Hayden!” bağırsam
Şavşat’tan Efâr’dan  türkü çağırsam
Akar gözlerimden sel eğri büğrü
               
                           15 Nisan 2009
                           Erdem UZAKLAR

*Şavşatlı halk şairi Kasım DURSUN