Biliyordum bir gün ,mutlaka ama mutlaka olacaktı...Yoksa insan hiç yaşamadığı,hiç bir anısının olmadığı,kaldırımlarına kusmadığı, caddelerinde iki volta atmadığı öyle arada bir içinden gelip geçtiği bir şehri böyle sevebilir mi? Yani sırf Orhan Veli yi seviyorum diye..rakıyı ve ispanyol meyhanesini Timur Selçuk un-ki kararmış tahta masadır orda sevdiğim meyhanenin ismi değil-
İşte öyle sevdim uzaktan uzağa İstanbul’u... uzaktan uzağa gezindim akşamları çamlıca sırtlarında..
O farkında değildi..
Sense İstanbul’un sarı saçlı haliydin,mavi gözlü hali,kadın haliydin.. en deli dolu en cıvıl cıvıl... Keşke derdin- İstanbul’da olsaydın- ki düşünüyorumda şimdi, yeter miydi acaba Sarayburnu’nda ayışığında sarılmalar, sevişmeler sonsuza kadar? Yoksa kanserli bir hastanın son anlarında verilip ömrünü sadece bir an uzatan bir ilaç etkisi mi yaratırdı aynı mekanda olmamız ?.. İnan hiç bilemiyorum...

Sarı saçlı haliydin İstanbulun,mavi gözlü hali..
En güzel haliydin vesselam..

-Keşke sen de İstanbul’da olsaydın..- derdin hep..
..ve işte yağmurlu bir gecede kaçar gibi gittiğim bu kente dönüp bakıyorum da... gözlerimi kısıp dişlerimi sıkıp düşünüyorum da... yazık..sen hiç İstanbul’ da olmamışsın ki...Benmişim birtek İstanbul’da olan...