Küçük evin bir bahçesi vardı.
Bahçesinde çeşme akardı.
Avlu geniş balkon dardı.
Bu küçük evde Güllü yaşardı.

Güllünün dudağı kırmız entarisi mordu.
Yanınına yanaşmak çok zordu.
Çeşmeye çıkar kovasına su doldururdu.
Bir gün Güllü geldi karşımda durdu.

Güllü dedim yüzüme baktı güldü.
Yanakları allaştı kendi bir güldü.
Seni seviyorum dedim yine güldü.
Uzaklaştı baktım aynen bir güldü.

Çeşmeye gitmeye başladım ara sıra.
Söz olur dedi beni gizli ara.,
Yıllar geçti aradan aramak nasıp olmadı.
Bir gün Güllü uzaklardan selam yolladı.

Güllü dedim yüzüme baktı güldü.
yanakları al oldu kendi bir güldü.

İsmet ACİ 1990