Bak bir bu gönlüme ne kadar ıssız
Ne kadar çaresiz hem de kimsesiz
Bunun sebebi sensin şüphesiz
Yalnızlık bünyemi sardı da sardı

Etrafım kalabalık ama kimse yok
Bana yabancı gelen seslerse çok
Yığınlar arasında yalnızım bak
Bunu yaşamak zor hem de ne zordu

Herkes gülüp oynaşır ben ise mahzun
Ruhumda fırtınalar bedenim sakin
Bu işte bir sorun var bilemem lakin
Teşhisim belirsiz tedavim meçhuldü

Dalıp giderim uzaklara neden ki acep
Alamam kendimi bu yalnızlık sebep
Var elbet çaresi ümit varım hep
Şifam için bana yoldaş olsan yeterdi

Elbet bu sessizlik bir gün bitecek
Bitmez ise bu dert cana yetecek
Benim beklediğim yakın gelecek
Bundan ümitliydim bak ben ümitli

20 Nisan 2009, Ankara
Kibar Altunal