güvercinlerin kırık kanatları
umutlarımız kelepçeli
sevdamız yaralı


fırçamızdı martılar
yaslanıp denizlerin türküsüne
nazım hikmet ile abidin dino’yu bile
kıskandıracak tabloları çizdik gökyüzüne
boşuna sevmedik kızılı narlı sokakta
saklanıp ayın arkasına
öpücük gülleri bırakırdım dudağına
mutluluk bohçaları sabahına
az mı dokundum yüreğimle yüreğine

hatırlar mısın kabullenemezdik yenilgiyi
başarana kadar denerdik
acıları sevgiyle yenerdik
yırtılan umutlarımızı aşkımızla yamardık
bizki sevdayı terk emeyen damardık
bayram çocukları gibi şendik
hiç hüzünlü şarkılar söylemezdik
ufuktan dogan güneş gibi gülerdik
narlı sokakta

nasıl oldu da ayrılığa yenildik
şimdi hep hüzünlü şarkılar dilimizde
üşüyoruz ikimizde
sen değerini bilmeyenle aynı yatakta
ben karlı sokakta

gözyaşlarımız hüzün büyütüyor toprakta
seninkini bilmem ama
benim kalbim çok hasta
sensizliğim sürerse
yığılıp kalacağım bir gün
sana mutluluğu unutturan sokakta

Kamil Aydemir