Umudun Türküsü Dağlarda

üşütür insanı bir sevdadan yenik çıkmak
yürek kalır çıplak

hayat okyanusunda
kaptansız gemi gibi
çarpar ayrılıklara
demir atar acılara
ah şu ömrüm ne çok yamalı

güneş pijamalı
ay fırarda
yıldızlarda halay çekmiyor
umudun türküsü dağlarda
eylül yıkıp döktü beni
bir de sen
yokluğun içimde fırtına
yırtar sevinçlerimi
yüreğinden sürgün sevdam yaralı
kalmadı ki mutluluğum
mutluluğumu öpsün zeytin dalı
nerde hayatın en güzel rengi insanlar
ölümüne sevdalı

varoş sarısı hüznüm
sevgi yakın etmez mı uzakları
cemre cemre düş içime
erisin gönlümün karı
birlikte sevgiyle yapalım
bal tadında yarınları
mutluluk yuvamızdan salksın
gül reçeri gülüşlerin

çıkmaz eylül'ün izi yarası çok derinde
annesini yitirmiş çocuk gibi çaresizim
bu şehrin en kalabalık yerinde
mutluluğun adresi var elimde
ama tabuların duvar önümde

o beni kanattıkça ben sevgi sundum hayata
sevmenin hiç bir cebinde yoktur hata
erteledim sensiz hayatı
kururum ağaçlar gibi ayakta
sevdan beni kucaklayacağı kavuşak çok mu uzakta

Nisan / Ekim 2006

Kamil Aydemir