Gün geceye dönerken molanın üçüncüsünü verdiler.
Dağ başı tenha idi, ışık yaktıkları ateşte vardı.
Öküzlerini kağnın yanına yatırıp soğanı katık kıldılar ekmeklerine.
Çuvallar ıslak öküzler yorgundu, düşünceyle birlikte
Sabahı beklediler.
Gün ışımaya birkaç çeyrek kala yeniden koyuldular yola.
Zaman durmak için israf demekti.
Yıl altmış altı.Aylardan Ekim gitmeyi arzuladıkları yol
Üç günlük yoldu,öküz ayağı ile.
Kağnın yükü armut,
Onların hesabı iki tahıl bir armuttu.
Görününce hedefte ki köy, çocuklar koştu
Uzaktan gelen yolculara doğru
Kağnın yüküne alışıktılar.
Her Ekim böyle olurdu nedense.
Şavşatlı her Ekim Ardahan’a akardı.
Yoksul köylerin yoksul insanları,
Gidip geldiklerinde kendilerinden de inkar ederlerdi.
Alıp sattıklarını.
Sonra uzak yakın gurbet girdi,
Düşlere, Almanya gibi, İstanbul,Bursa gibi.
Şavşat’ın boşaldı köyleri.
Şavşat ta yaşamayanlar,
Şavşat’ı içinde yaşattılar.
Tüm sıkıntıları boğarak hasretin denizin de,
Bir özlem büyüttüler yaşanmışlığın hikayelerine.