Öncelikle bütün köylülerime sevgi, saygı, hasret ve muhabbetlerimle selamlarımı sunuyorum.

Her yıl ilkbahardan itibaren sıla hasreti, gurbet sancısı, memleketin börtüsünden böceğine, taşından toprağına, nevşu nema olan bütün güzelliklerine olan özlem sona ersin diye "bu sene mutlaka köye gideceğim" nakaratlarıyla yazın kavurucu sıcaklarında düne kadar içten içe çırpınırken umutlarımız, şimdi internet sitelerindeki videolar ve fotoğraflarla hasretin sancısı daha fazla hissedilmektedir.

İnsan ömrü nedir ki?

İnsan bu dünyada ne için yaşar ki?

Sevdikleriyle birlikte olamadıktan, hasbihal edemedikten, mazi güçlü temellerden geldiğini gösteren hatıralarını canlı tutamadıktan, özlemini bir türlü olsun gideremedikten sonra nedir ki yaşamanın manası, gayesi, hulyası, hevesi...

"Yaşam mücadelesi" adı altında ilişkilerimizi, hasretlerimizi, sevgilerimizi ötelemenin sonucu hakikaten mutlumu gurbettekiler veya gurbettekilere özlem duyan yerleşik olan köyümüzün kadimleri.

Maalesef, dünya, yaşam mücadelesi, geçim derdi derken "insani değerlerimizden" uzak sadece düşünmeyen, akıl etmeyen, muhakeme gücü olmayan canlılar gibi talimatlandırılmış bir hayatın içinde zımpara sürtünüyormuş gibi ömür tüketilmekte.

Bu duygu ve düşünceler içinde hasretin vuslata ermesini bütün köylülerime dilerken, sağlık, sıhhat ve afiyetler hepimizin üzerine olsun.