dudakların kurumadı mı
saklarken göz yaşlarını
sesin soluğun kesilmedi mi
çaresiz kaldığın zaman
kuruduğunda boğazın hançer gibi keskindi
keskindi hıncın acın
dilin söyleyemedi bir şey
tanımadı aşkı
bulamadı sevgiyi sevgiliyi
soramadı birine
yolunu sonunu aşkını aradı varamadı
çaresizlik ölüm sehpası üstünde yeniden
acıydı gözlerimde ölüm sorgusu
haşa düş değil,
aşna fişna asla topraktaki yaş benim nefsim
asılmadım sakız oldular
dil konuşamadı kimlik olsa ne yazar
suç olmasın dediğin ahlak içeride
kalmadıktan sonra başkasının insafına
acılarım doğrulur
tadım gelir yerine
acılar hep aynı