KÜLE DÖNMÜŞSÜN

Hep ışıl ışıl parlardı o güzel gözlerin,
Yayından fırlamış ok gibiydi sözlerin,
Çam çırasıyla tutuşmuş alevli yüzlerin,
Şimdi közü geçmiş küle dönmüşsün.

Ah bir gidişin vardı sanki tay gibi,
Çalışkan vücudun sanki yay gibi,
Bakışların aldı aklım sanki zay gibi
Çoktan sönmüş lambaya dönmüşsün.

Yorulmak nedir hiç bilmezdin sen,
Çalışır, çabalar hiç durmazdın sen,
Her işe el atar hiç bıkmazdın sen,
Selam bile alamaz hale dönmüşsün.

Erken kalkar sabah giderdin suya,
Bostanları sular çapalardın hele,
O güzelliğinle düşerdin hep dile,
Artık bozgun yemiş bağa dönmüşsün.

Koltuk altlarında zirkol taramış,
Puşun şişmiş, yüzün ne halde kalmış,
Dilin hılatlanmış ağzın bukulmiş,
Meyvesi toplanmış dala dönmüşsün.

Az bir laf duyunca doluğiyersın,
Çok yungullanmişsın tızığiyersin,
Fizzahlansan bila duyuramazsın,
Yüzü çırmıklanmiş hale dönmüşsün.

Evvel girintiydin, şimdi eringan,
Fund çıkaran halin olmuş çekingen,
Lukerin kaybolmuş duruş alıngan,
Rükua eğilmiş hale dönmüşsün.

İriydi güzel gözlerin olmuşlar opo,
Ağlamaktan olmuş hep içleri zumpo,
Nazenin parmakların olmuşlar kopo,
Bak artık tanınmaz hale kalmışsın.

Kıniyaz biriydin olmuşsun çok turoş,
Süzülmüş göz kapağın sanki bir tarpoş,
Yarışırdın herkesle şimdiyse taykeş,
Sanki içi çürük bir kütüğe dönmüşsün.

Kibar ALTUNAL
18.12.2009, ANKARA