Hiç terk etmezler mekanı
Onlar mezarlık kuşları
Her mevsim her havada
Cıvıldaşır mezarlık kuşları

Kargası, saksağanı, serçesi,
Alacası, karacası, binlercesi,
Hem sağın hem ölünün bekçisi,
Her zaman oradalar mezarlık kuşları.

Yıl ikibinsekiz, aylardan şubat,
Günlerden cuma, yirmi ikisi heyhat,
Getirdik seni ebedi istirahatgahına,
Hep yanında olacak mezarlık kuşları.

İçimdeki sızıyı dökemem kağıtlara,
Duygularım sığmaz ki dildeki ağıtlara,
Hüznümü haykırsam mı karşı kayalıklara,
Hiçbir zaman terk etmez seni mezarlık kuşları.

Anneciğim, yirmibir şubattı, göçünce dünyadan,
Önce beyaz örtüyü kaldırdık boyunca toprağından,
Sonra hazırlandı itinayla ebedi istirahatgahın,
Sevindiler, açılan toprak için mezarlık kuşları.

Öğle ya sağlığında bildikleri, yanında şakıdıkları,
Bir güzel insan için açılmıştı beyaz örtü,
Onlar için karın altı bitki ve tohum demekti,
Yaşamak için size de bu gerekti mezarlık kuşları.

Ama bilirim siz incitmezsiniz annemi,
Yanında güzelce ötüşür sakince gezersiniz,
Belki ona yeryüzünden haberler verirsiniz,
Söyleyin bana nasıl o iyi mi mezarlık kuşları.

Gelin bana, yaklaşın bakın annem de burada,
Size atacağım getirdiğim ekmek kırıntılarını,
Siz de bilirsiniz o da çok severdi ikramı,
O zaman siz yemeğe devam edin mezarlık kuşları.

Hayat bu mukadderat, her gelen bir gün gidecek,
Geride kalanlar üzülse de bu hep böyle sürecek,
Şu muhakkak ki bizimde bir gün nefesimiz bitecek,
İşte o zaman bana da gelin olur mu mezarlık kuşları.

Kula rıza göstermek gerekir Rabbi’ye af,
Hayatın ta kendisi bunun neresi tuhaf,
Sen sızlansan da, özlesen de değilsin muaf,
Bu duygularımı bildirin anneme mezarlık kuşları.

Kibar ALTUNAL
10.03.2008