duruşun artvin kalesi gibi dik
yaşamın çoruh gibi asi
sesin talamur edilmiş kırlangıç yuvası
bakışların susarak konuşan haran ovası
artvin’de yürekler sevgi tarlası
insanın hası
sevginde iyileşti nice insanın yarası
darmadağınığım içimde ölüm fırtınası
sırtımda artvin şehrinin yası
enver abi kadar eksildi
çocukların güzel günşer kavgası
dostların hap seni arar
sen kanar ışıl’ın rüyasi

bir adım öne çıktı kırmızı
sıyah sırtlandı yasımızı
sen kadar çoğaldı beyazın acısı
yüzüne oturmuş sürgün sarısı
yaşıyamaz ki geride kalan gidince yarısı

ne sürgünlük vardı hesapta
ne de sürgünde ölmek
bilmez miyim ( enver karagöz)
ne demektir her gün aynı rüyayı görmek
memlekete dönmek
efkâr tepesi’nde yine dostluk sofrasını kurmak
ve güneşle kadeh dokuşturmak
d(ön)üşündü seni somsıcak saran
ne çok düşümüz vardı yarım kalan
hasretimiz bizi azaltıkça çoğalan

artvin’in bayırlarında
hayata inadına kök salan
narlar gibi güldün
sevdanın doruklarında mordun
yaralı güvercin gibi süzüle süzüle
hep kavganın ön saflarına kondun
çok emeğin geçti artvin’in ak yüzüne
kendini hibe ederek hüzüne
gönül verdin ezilenlerin türküsüne
her gittiğin yerde insanı çoğaltın
öykülerin en güzelini kattın
güzel günler öyküsüne
düşlerinden uçurtma yaptın
saldın gökyüzüne

yeşil saraldı mavi yaralandı
kanadı kırmızı
hüzün yuva yaptı dudağımdan asılan türküme
bir çınar devrildi içime
artvin şehri gibi ağlar yüreğim
içimdeki öfke büyür diyarbakir gibi
ölümden kaç kez döndün
sen sevdamızın doruklarında mordun
bu uğurda acıya hep güldün
memleketim gibi

köklerini artvin’de saldın hayata
toprağın koynuna köln’de girdin
belki de
“yeryüzünde bir yardeyim” diyen
hemşerimiz kazim koyuncu’yu gördün
nazim hikmet ile insanı güzelleştirme atölyesi kurdun
elini uzatıp yılmaz güney’e dokundun
ahmet kaya ile şiir okudun
ibrahım sevimli’ye komşu oldun
üzülme enver karagöz
sen sevdamızın doruklarında mordun
yer yüzü senin yurdun

Kamil Aydemir