Öncelikle bütün köylülerime sevgi, saygı, hasret ve muhabbetlerimle selamlarımı sunuyorum.

Her yıl ilkbahardan itibaren sıla hasreti, gurbet sancısı, memleketin börtüsünden böceğine, taşından toprağına, nevşu nema olan bütün güzelliklerine olan özlem sona ersin diye "bu sene mutlaka köye gideceğim" nakaratlarıyla yazın kavurucu sıcaklarında düne kadar içten içe çırpınırken umutlarımız, şimdi internet sitelerindeki videolar ve fotoğraflarla hasretin sancısı daha fazla hissedilmektedir.

İnsan ömrü nedir ki?

İnsan bu dünyada ne için yaşar ki?

Sevdikleriyle birlikte olamadıktan, hasbihal edemedikten, mazi güçlü temellerden geldiğini gösteren hatıralarını canlı tutamadıktan, özlemini bir türlü olsun gideremedikten sonra nedir ki yaşamanın manası, gayesi, hulyası, hevesi...

"Yaşam mücadelesi" adı altında ilişkilerimizi, hasretlerimizi, sevgilerimizi ötelemenin sonucu hakikaten mutlumu gurbettekiler veya gurbettekilere özlem duyan yerleşik olan köyümüzün kadimleri.

Maalesef, dünya, yaşam mücadelesi, geçim derdi derken "insani değerlerimizden" uzak sadece düşünmeyen, akıl etmeyen, muhakeme gücü olmayan canlılar gibi talimatlandırılmış bir hayatın içinde zımpara sürtünüyormuş gibi ömür tüketilmekte.

Bu duygu ve düşünceler içinde hasretin vuslata ermesini bütün köylülerime dilerken, sağlık, sıhhat ve afiyetler hepimizin üzerine olsun.

Yaklaşık 80 gündür sitemizi ziyaret edemedim. Bugün sitede ne var ne yok okudum. Köşkidekilere baktığımda sabahın saat 9’u olmasına rağmen Ayşenur ŞAHAN kardeşimizin ismi var fakat mesaj kutusu kapalı. Bir anlam verememiştim. Acaba mesaja kapalımı diye düşündüm. Keşke öyle bir şey olabilseydi. Hepimizin bildiği bir mukadderat gerçekleşmiş ve yüce mevla onu bu gencecik yaşında aramızdan ahirete irtihal ettirmişti. Onun yüreğinin güzelliği, dilinin, hitabetinin, yaklaşımının, hoşgörüsünün doluluğu gördüğüm kadarıyla birçok hemşerim gibi benimde tatdirini kazanmış bu adı belli olmayan sanal ortamda yeşeren bir sevgi ve muhabbete dönüşmüştü. Ona yapabileceğim tek şey dua edebilmek. Onun ışığında sizlerle paylaşabileceğim tek şey dilimizdeki dikenleri sökelim, herkes bizim gibi olmak ve düşünmek zorunda değil olduğu gibi kabul edelim, fikirlerimizi, hasletlerimizi, hasretlerimizi, sevgimizi, tepkilerimizi kendi düşüncemiz olarak paylaşalım. İster iltifat görsün ister görmesin. Sonuçta hepimiz biletleri kesilmiş bir yolun yolcularıyız ve aracın ne zaman kalkacağını bilmiyoruz. Sevgili kardeşimin bıraktığı gibi bir sevgi, dua ve hayır seli peşimizden gelecek şekilde kanallar oluşturabilirsek ne mutlu. Bu acı kayıp hayata bakışımız ve tavırlarımıza ibret olmalı. İnanıyorum o zaman ruhlar cani olmayacak. Kimse kimseye düşman kesilmeyecek. Sevgili kardeşim Ayşenur Allah’ın rahmeti, şefkati, mağfireti, merhameti ve selamı üzerine olsun. Mekanın cennet olsun. Duaların eksik olmasın inşallah. Geride kalan yakınlarına ve bütün hemşerilerime hayırlı ömürler diliyorum.